Dag 47 Dufton-Alston

6 juni

Na een goeie nachtrust ondanks het gesnurk vertrokken voor de grote dag.

Vandaag zal ik lopen naar het hoogste punt van de route. 897 meter naar de berg Cross fell. Daarnaast is het ook nog eens een dag van 30 km.

Afscheid genomen van mijn kamer genoten. Ik wil voor de hitte een eind boven zijn dus ben vroeg vertrokken. Had zeker geen last van hitte.

Na een paar kilometer meter ging ik de mist in. Overhemd over tshirt. Kilometer later ging de trui aan. Kilometer later ging de muts op. De mist was zo dicht. Dat je langzaam nat en koud werd en stukken moest navigeren met alleen je kaart. Had geen last van de zon dus de klim verliep vlotjes. 

Uitzicht boven? Super wit. Tja de mist was nog niet weg. Ach ondertussen traditie. 

Even uitgerust en daarna begonnen aan de afdaling. Uur later kwam de zon erdoor. En hetzelfde riedeltje begon weer elke kilometer een kledingstuk uit. Kwam nog langs een Bothy deze was in onderhoud dus heb geen pauze gehouden. Deze berg was vroeger een lood mijn. Wat betekent dit? Op het pad blijven uit en de buurt blijven van de puinhopen. Er waren wel mooie kristallen te vinden op het pad. Dat mensen in zulke omstandigheden konden werken. En dan ook nog eens met iets giftig. 

Heb misschien niet het uitzicht op de top gezien maar de rest van de route wel. Langzaam de heuvel en het mijn gebied uitgelopen kwam ik in een dorp.

Heb me door een gesprek gebluft met een ouwe vent die goed plat aan het praten was. Kreeg van hem mee op een casual racistische manier dat alleen ouwe mensen kunnen dat ik moest oppassen want het dorp waar ik verblijf zit op het moment vol met zigeuners. 

Heb na dit interessante gesprek het dorp uitgelopen en langs een rivier naar Alston gelopen. Absoluut uitgeteld kwam ik aan bij de pub waar ik verblijf. Ruim 100 km in drie dagen pfff. Ach heb een bed en bad om naar uit te kijken 

In de avond ging ik nog wat boodschappen doen. Ik werd terug gefloten. Nu heb ik een hekel als klanten dit doen dus reageer ik er niet op. De kerel roepte nu en ik draaide om. Het waren de kerels van de slaapzaal van gisteren.

Heb met hun gepraat. Ze waren grandioos verkeerd gelopen en blij dat ze in Alston waren. Als troost vertelde ik over mijn mistige klim. 

hun hadden geen slaapplek in Alston en gingen naar het volgende dorp. In de avond nog naar mijn favoriete Britse bagger serie gekeken en een bad genomen. 

Moraal van het verhaal? Soms heel soms is uitslapen goed.