Dag 52 Jedbrugh-Melrose

12 juni

Weer een flink stuk over de prachtig mooie maar soms onlogische Romeinse Dere street.

Was niet meer gewend om door bossen te lopen na weken lang lege vlaktes en heides van de peak district en de Pennines. 

Aan mijn Romeins avontuur moest een einde komen. Sandalen en helm weer uit gedaan. Ik volg nu een flink stuk de rivier Tweed. Nu een rustig beekje vanwege de droogte. Maar aan de stroming te zien een gevaarlijke rivier.

De route volgt nu een Pelgrimstocht. Niet de eerste keer op de route. Je ontmoet unieke en voornamelijk vriendelijke mensen op Pelgrimsroutes. Via een bos met veel trapjes en houten bruggen.

Heb een steile heuvel overgeslagen op de route. Pelgrims zien graag af. Maar in deze hitte heb ik een alternatief genomen.

Ben overgestapt op een fietsroute met vriendelijke (Belgen kunnen leren van hun) wielrenners. 

Ben langs een beroemde boom gelopen. 

Kuch kuch zet je in een leren bank eventueel van montel of Riant voor een verhaal.

In de middeleeuwen op hete dag net als vandaag ging een vermoeide dichter rusten onder een boom. Een uur later kwam een vrouw voorbij gereden op een wit paard. Het bleek een fee te zijn. Verliefd was de dichter en begon uren lang verhalen te vertellen. De fee wilde het allemaal weten. Uiteindelijk namen ze afscheid. Toen de dichter de stad binnenliep was alles anders. De fee had hem betoverend. Hij had geen 6 uur uur gepraat maar 6 jaar. De dichter heeft de fee nooit meer gezien maar kon vanaf dat moment de toekomst voorspellen en dat deed de dichter via zijn gedichten.

Nou ik heb onder de boom gelegen maar geen fee voor mij. En zover ik weet is het 2023, toch?.

Ach je kan niet alles hebben. Vanavond slaap ik in een kasteel. Vergaande glorie helaas. Maar een kasteel blijft cool om in te overnachten. 

Zo eindigd het sprookje van vandaag.